Barbara Kostrzewska

Polska śpiewaczka (sopran liryczno-koloraturowy), reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny wielu teatrów. Urodziła się 24 września 1915 r. w Jodłowej koło Jasła, zmarła 14 października 1986 r. w Warszawie. Pochodziła z bardzo muzykalnej rodziny. Jej dziadek był znanym dyrygentem w operze w Wiedniu, matka pobierała naukę śpiewu razem z Adą Sari.

Studiowała w Konserwatorium Muzycznym w Krakowie. Po jego ukończeniu uczyła śpiewu. Debiutowała w 1937 r. w Operze Warszawskiej główną rolą w operetce Słońce Meksyku. W kolejnych latach Kostrzewska z powodzeniem występowała w operetkach: Ptasznik z Tyrolu, Manewry jesienne, Hrabia Luksemburgu, Książę Shirasu, Dziewczę z Holandii, Wesoła wdówka. Po debiucie operetkowym zagrała kolejno w operach: Carmen, Faust, Verbum Nobile, Hrabina. W czasie wojny występowała w repertuarze operetkowym i rewiowym w jawnych teatrach Warszawy i Krakowa. Równocześnie należała do Armii Krajowej (ps. „Maria”), gdzie była łączniczką i sanitariuszką. Brała również udział w Powstaniu Warszawskim.

Po wojnie była solistką oper w Bytomiu (1946––1949), Poznaniu (do 1954 r.) i Warszawie (do 1957 r.) Zagrała rolę Pauliny Rivoli w filmie Warszawska Premiera (1951). Następnie była kierownikiem artystycznym i solistką Teatru Muzycznego w Warszawie (do 1959 r.), operetki w Lublinie (do 1966 r.) i Wrocławiu (do 1979 r.). Po przejściu na emeryturę wróciła do Warszawy, gdzie udzielała lekcji śpiewu, współpracowała z TV oraz gościnnie reżyserowała.

Była świetnym pedagogiem, wykształciła wielu znanych śpiewaków. Brała udział w licznych festiwalach, audycjach, była cenionym jurorem w konkursach.

W jej repertuarze znalazły się kreacje z oper: Lakme, Don Pasquale, Cyrulik sewilski, Traviata, Rigoletto, Manon Lescaut, Opowieści Hoffmana, Cyganeria, Straszny dwór, a także pieśni Schumanna, Brahmsa, Rachmaninowa, Czajkowskiego.